Teorema de Bayes

AMariñaXa
Por Noelia Castro Yáñez Todo parece moi lonxe, ata que se acerca.
15 Xuño 2020

Por Noelia Castro Yáñez

Todo parece moi lonxe, ata que se acerca. Así comeza Gabriela a súa última publicación en Mala Herba. E razón non lle falta. Porque a probabilidade de mercar entradas para o día que non era é sumamante alta, tanto como para rematar vendo O Rei León ao outro lado do océano nunha butaca que non che corresponde por obra dun milagre. Ou a de perder algo no mar e atopalo, coma cando perdimos a cadea de ouro de Ilde na praia en Lago e ao día seguinte a recuperamos. Alí aprendín que no mar, coma na vida, hai que deixar marcas. Botamos unha pedra no cachiño no que nos pareceu que a perderamos nunha competición de cambriolas submarinas, e de madrugada, coa marea baixa, o mar voltounos o que era noso. E así quero que sexa sempre, porque teño unhas Rayban agardando por min fondeadas preto dos Farillóns.

Esto non fai mais que confirmar as palabras da escritora: “A probabilidade de volver vivir unha primeira vez coa que xa non contabas, de cometer o mesmo erro varias veces, de coñecer ao amor da túa vida cando crías que xa estaba ou de ter un accidente que pode que xa non contes son todas e moitas.” A insoportable levedade do ser, coa súa teima do eterno retorno. Voltando sempre a onde un foi feliz pero dun xeito diferente, xa non fugaz como a vez primeira. Disque fan falla tan só vinte un días para crear un hábito, pero a min sóbranme vinte. Acostumo a implantar tradicións como forma habitual de proceder, os venres de sándwich club en Burela ata que atope outro mellor e as tardes dos domingos de fútbol nos chanzos dalgún equipo de segunda rexional. Porque se as cousas funcionan, para que cambialas? Agora sen gominolas, porque seica non facemos bo equipo o azucre e mais eu. Eu bótolle a culpa a un exceso de dozura mentras que o meu endocrino apela a un páncreas folgazán. Cuestión de perspectiva. A resposta á pregunta: “Por que a min?” foi, unha mala lotería. De novo as probabilidades xogándome unha mala pasada. Bayes luceuse conmigo no de casos favorables partido de casos posibles. Porque a probabilidade de ser diabética con vintetantos anos é tan baixa como a de atopar un ourizo cacho á tardiña de paseo. E ámbalas dúas me aconteceron nos últimos cinco días. Para unha rapaza de Pontedeume, todo esto serían sinais. E mesmo lles atoparía algunha explicación que cinco minutos despois ata eu atoparía racional. Mentras e non, eu sigo dándolle voltas a todo. Porque teimuda como son, tan só deixo de pensar cando comezo a sentir.

Cada vez que paso por un sitio no que tiven un instante de felicidade recórdoo con total nitidez, afortunada de min coa memoria visual e a pel de galiña disfrazada de frío. Mais teimuda ca min é a felicidade, que aparece cando non a buscas nin a agardas. Hai moitos anacos de pel que me gardan segredos, porque se algo dá felicidade é poder compartila. Porque alegrarte dos éxitos dos que te arrodea case tanto coma dos propios é ser feliz dúas veces. E se algo estou aprendendo cos anos é a gardar os recordos frouxiño na memoria para que cando estén a piques de desaparecer, os poda repetir. Porque é tremendamente racional ter medo, e hai que ser moi valente para ter o xusto. Nin moito que te frene nin pouco para ser temerario. Porque todo está moi lonxe ata que o tes diante dos fuciños. Porque o Coronavirus era cousa dos chinos, ata que houbo positivos en Foz.

E así deberiamos vivir, aproveitando todas e cada unha das oportunidades que se nos ofrecen e malgastando outras tantas. Saboreando unha tarta tres chocolates ata que che diagnostican diabetes tipo I. Insulinodependente e drama de primeiro mundo.

0.076680183410645