Sorprendente fin de concerto
Por Julia M.ª Dopico Vale y Piñeiro.
“Cando emprendas a túa viaxe a Ítaca pide que o camiño sexa longo, cheo de aventuras, cheo de experiencias…”
Apuntaba deliciosa a tarde do 20 do “estimado e venerable” agosto, na que se celebraba un dos últimos concertos do “Festival de Música Bal y Gay” na Mariña lucense, “á beira do mar”, conducindo aos peregrinos musicais a escoitar magníficos compases dos grandes da historia da música e a descubrir ou regresar a lugares misteriosos, case máxicos, polos que transita a ruta que vai de Viveiro a Ribadeo, cos seus paraxes de singular beleza e antigüidade remota.
Tocaba o “Cuarteto Casals”, recoñecido actualmente como “cuarteto de corda de interese nacional”, no Auditorio de Burela, a fermosa vila costeira bañada polo Cantábrico, de importante porto pesqueiro e gran frota de barcos, cara a onde parto desde outro lugar no que se atopa “o mar máis fermoso do mundo” ‒aínda que isto, sei que é moito dicir, pero así o chaman‒.
Chego ao concorrido evento, o que advirto axiña, pois xa había cola para entrar no Auditorio e aparcamento complicado. E isto do aparcamento, xa se sabe… voltas e máis voltas, dinme conta, neste “orde xiratoria”, de que as rúas de Burela ‒que son poesía en si mesmas‒ levan o nome de ilustres personaxes da gloria cultural galega: Cunqueiro, Castelao, Rosalía, Emilia Pardo Bazán, Murguía, Pascual Veiga, Valle-Inclán… Rememorábanme todos eses nomes as palabras do prezado Mestre Antón García Abril, que dicía sempre: “Galicia é terra de poetas”, e á miña memoria acudía a melodía de “Coita”, con aqueles versos que din: “Mariñeiros, mariñeiros, levádeme con vós ao mar…”.
Todo un encantamento que nada favorecía que atopase eu aparcamento, que se presenta de súpeto, coma oasis no deserto, nun amplo aparcadoiro nun lugar “do que non quero lembrar o nome”.
Cando a esmola é tanta, ata o Santo desconfía; por iso, previsiblemente, pregunto se alí o estacionamento é libre, o que confirman. Pois xa está! Tema resolto. E vou ao concerto, que foi realmente excelente, gozando eu especialmente coa interpretación do Cuarteto n.º 13 de Beethoven, co que remata a laureada actuación do Cuarteto Casals.
A noite convidaba a deterse e máis na ampla terraza da Praza da Mariña, onde se atopa o restaurante “BoasMigas”, e alí quedei ata que, entrada a noite, decidín regresar.
Mais ao chegar ao aparcadoiro… pechado a cal e canto, cunha reixa intransitable que impedía calquera acceso. E regreso a dar voltas para ver que facer, dado que as horas implacables ían transcorrendo.
Decido quedar en Burela buscando, por tanto, aloxamento: hoteis, hostais, pensións, taxis… Nada. Semellaba que todo o mundo decidira ir a Burela aquel día. Todo isto mentres a noite, a brétema e o frío ían caendo.
Pero eu, aínda que galega pero algo baturra, volvo de novo ao aparcadoiro “do que non quero lembrar o nome” e xa con máis nervio empezo a manipular o pechadura, a ver se se abría aquilo.
Nisto pasa xusto unha patrulla de tráfico. E antes de que eles me parasen, pároos eu a eles, que baixan e amablemente se interesan polo suceso. Seriedade absoluta ‒como corresponde á profesión‒ aínda que, sobre todo un, acababa xa sorrindo. Chamouse ao cuartel da Garda Civil e alí un axente, que despois souben que era de Ferrol, dixo que investigaría a ver se desde alí atopaba un aloxamento.
Mentres tanto pregúntolles eu aos de tráfico se non había unha alarma e que a fixésemos soar, pero eles responderon que non, que daquela virían os bombeiros e sería peor, porque lume non había. Entón dixen: “Señores axentes, non hai forma de durmir un pouco neste pobo? Terán vostedes calabozos”. Eles admitiron que si, que os había, e eu repliquei: “Pois miren, lévenme detida e durmo un pouco nun deles”. Contestaron con rotundidade que iso era imposible. Pregunteilles por que, e explicaron que non estaba detida nin había razóns para iso. Insistín: “E se asino a miña detención voluntaria?”. A súa resposta foi clara: “Peor aínda. Imos chamar ao cuartel”. E todos estivemos de acordo: “Ben, chamemos”.
O axente dixo que fósemos ata alí e alí fomos no coche patrulla os tres, falando de música, do concerto… Ao chegar, o axente ferrolán recíbenos e confirma que non hai aloxamentos libres en Burela nin arredores, comentando que o único que podía ofrecerme era que durmira alí unhas horas nun sofá de cor ocre, que xa me traía unha manta e que mellor atendida e coidada non ía estar. O que aceptei e corroborei.
Estas palabras escoitábaas eu mentres contemplaba nunha repisa unha imaxe da “Pilarica”, patroa da Hispanidade, de Aragón, Zaragoza e tamén da Garda Civil.
Durmín placidamente unhas horas, estando de servizo ao espertar Lucía. Xuntas contemplamos, tomando un café de máquina, o amencer de Burela, desde as magníficas vistas que se aprecian desde o Cuartel: o mar e as casiñas dos mariñeiros, todas xuntas arredor da costa e que, coas súas luces prendidas ‒antes de que prendese o día‒ semellaban a viva estampa do Portal de Belén.
Por certo, e antes de rematar: por alí, por Burela estaba un cartel de Amancio Prada anunciando o seu próximo concerto, coas súas “Vodas de Ouro” con Rosalía de Castro. O que promete ser outro excepcional evento.
Vaia, pois, desde estas letras todo o meu agradecemento polo seu bo facer e atención ao Cabo Primeiro Fronteriz e ao Garda Civil Carballeira, ambos pertencentes ao Equipo de Investigación de Siniestros Viarios de Burela, á Garda Civil de Burela, ao axente ferrolán, a Lucía, ao persoal de BoasMigas e sirvan estas palabras para o recordo desta singular noite de concerto na que eles, ao servizo da Patria e tamén da cidadanía, brindáronme o seu tempo e eficaz axuda. Saúdos a todos. ¡Verémonos!
“Ítaca brindouche tan fermosa viaxe”.