Setembro
Por Noelia Castro
O parte comeza falando da síndrome posvacacional e de reollo vexo un sorriso raposeiro na cara da miña nai. Quizais, porque non existe trastorno para quen nunca tivo vacacións. Coma ela, axiña soubemos que pensa unha corrente de psicólogos: tan só se trata dun período de adaptación cara unha situación menos pracenteira. Inconformista por natureza, tampouco estou moito de acordo; porque son das que pensan que o pracer está onde nós o buscamos, ata atopalo.
Setembro é o mes para comezar con salitre nos pés e a pel canela. É o mes para contar as aventuras do verán con luxo de detalles, sentados cun suadoiro nunha terraciña ao solpor. É o tempo no que os cafés con xeo mudan ata convertérense en cafés ben quentes á mañanciña. Para min, un dos maiores praceres é instaurar tradicións, e sen ningunha dúbida, setembro é o mes para facelo. Para pillar con ganas un novo curso escolar, e establecer novas rutinas que romper. É o mes para consumir menos enerxía que a pleno pulmón, pero mais que apagados. Os comezos acostuman a estar onde nós os deixamos, e setembro invítanos a un ritmo vital lento.
Se penso no tan mencionado concepto en redes sociais “slow life”, axiña o asocio a este noveno mes do ano. Porque con toda transición se aveciñan cambios, que non teñen por que traer consigo a inestabilidade, mudamos de estación para dar paso a un outono cheo de novas tendencias. Acostumo a ler a Javier Aznar, a súa columna de “Cosas que me han hecho feliz esta semana” sempre se cola na miña lista particular de cousas que me fan feliz. E en setembro sempre atina, coma cando di que as mulleres de setembro son coma ese punto máxico do estreito de Xibraltar onde se xuntan dúas augas salgadas. O verán arrasa con todo, cos horarios e as disposicións. Coas rutinas e a orde, e para alguén que precisa ter todo baixo control coma min, pode resultar exasperante. Cando menos, un chisco axitado.
Na Academia, volta o horario de tarde, o bulir de alumnos e alumnas con milleiras de cousas por contárense. E nalgún descanso para o café, eu contareilles que din moitos paseos a carón do río da Rigueira, que para unha nena que se criou nunha taberna da aldea, perder o contacto coas orixes sería coma cortarlle as raíces a unha árbore centenaria. Ver as follas mudar de cor, sentir como cambia o cheiro para converterse en olor a terra mollada. Petricor, seica se lle chama agora.
Coma todo cambio, acompaña unha melancolía un tanto extraña; que cada un de nós ha de canalizar como pode. Intentarei reprimir as miñas ganas de arrasar con todos os artigos de papelería tan forte como as miñas amigas de deixar o soldo en roupa de nova colección. Empeza o fútbol, e con el o Comunio. Xunto coas miñas riñas porque vexo en clase algún teléfono agochado por baixo da mesa. Comeza a tempada de caza, e o apurar de cans e cazadores polas estradas galegas. Os novos capítulos das series que nos deron tema de conversa tantos momentos de verán. Tamén comezo a escribir neste xornal, e con esta tarefa, unha responsabilidade. A miña gran paixón é a lectura, a Academia dá boa mostra disto. Os libros amoréanse ata polo chan. Agardo estar á altura das circunstancias.
Temos trinta días por diante para amosarlle ao mundo, e sobre todo, a nós mesmos, que setembro non vén triste nin ti vés pedindo guerra, como lle canta Funambulista a novembro. Os festivais agora pasan a ser concertos, porque é totalmente certo o de que o bo se breve, é dúas veces bo. Pois podo garantirvos que este setembro vai a ser único. Que é tan fermoso camiñar descalzas coma poñernos o noso par de zapatos favoritos. Eu odio as despedidas, non me gusta nin o intre de dicir ata mañá, pode que porque tan nova me tiven xa que despedir de xente que moita falla me facía. Pero botar de menos, tamén ten o seu aquel. Mais que nada, para poder poñer cada cousa no lugar que merece. No lugar que gañou a pulso nun xa rematado agosto.
En verán brillamos todos, pero en setembro é cando nos decatamos de quen ten maxia e non precisa de trucos.