Setembro, mes de cinema
Por Rebeca Maseda
Chega setembro e, con el, non só as primeiras brisas do outono, senón tamén unha cita esencial co mundo do cinema. Neste mes celébranse dous dos festivais máis importantes do panorama internacional: a Biennale de Cinema de Venecia e o Festival Internacional de Cine de San Sebastián. Dúas propostas que, máis alá do glamour e da alfombra vermella, seguen a apostar pola arte como espello e motor da sociedade.
Nun tempo de incerteza, de crises múltiples e de perda de referencias éticas, o cinema mantense como un espazo vivo para a emoción, a reflexión e o encontro. Esta arte ten a capacidade de contar o mundo dende múltiples olladas, de darlle voz ao que non adoita ser escoitado, de cuestionar o establecido e de poñer o foco no que importa.
As salas de cinema –e, sobre todo, os festivais que as alimentan– son hoxe máis necesarios ca nunca. Son lugares onde a humanidade se recoñece a si mesma, onde se manteñen vivos o pensamento crítico, a imaxinación e a beleza. Fronte á deshumanización que se respira en moitos eidos da vida moderna, o cinema é resistencia. E setembro, con Venecia e San Sebastián, convértese no mes ideal para lembralo.
A Biennale de Cinema de Venecia naceu en 1932, no marco da Exposición Internacional de Arte da cidade. Foi o primeiro festival cinematográfico da historia e, dende entón, converteuse nun referente indiscutible. O seu prestixioso León de Ouro é un dos galardóns máis cobizados polos grandes nomes da dirección e da interpretación. Por Venecia pasaron figuras lendarias como Visconti, Antonioni, Coppola ou Almodóvar, sempre cunha programación que aposta pola innovación, a calidade artística e a diversidade de propostas. O Festival de Cine de San Sebastián, pola súa parte, comezou en 1953 e soubo medrar con personalidade propia. Hoxe é un dos eventos culturais máis importantes do Estado español e un dos festivais europeos con maior proxección internacional. A súa Concha de Ouro, símbolo da cidade e do certame, recoñece películas comprometidas, orixinais e cunha mirada humanista. San Sebastián destaca tamén pola súa aposta polo cinema latinoamericano, pola súa sensibilidade cara a temas sociais e pola súa capacidade de descubrir novos talentos. Malia as diferenzas no ton e na dimensión, Venecia e San Sebastián comparten unha mesma vocación: a defensa do cinema como arte viva e ferramenta de transformación. Ambas citas convértense cada setembro en escaparates de tendencias, plataformas para o diálogo intercultural e puntos de encontro entre cineastas, críticos, públicos e soñadores.
En tempos marcados pola banalidade e polo consumo rápido de contidos, estes festivais son unha chamada á pausa, á escoita, ao pensamento. Non só premian
películas, senón que reivindican a capacidade do cinema para emocionar, denunciar, inspirar e reconstruír. Son, ao fin e ao cabo, unha celebración do humano. Por iso, cando en setembro se acenden as pantallas en Venecia e en San Sebastián, non é só cinema o que vemos. É unha forma de lembrar que seguimos sendo seres sensibles, que necesitamos historias, que buscamos sentido ás cousas.
“O cinema non é un espello para reflectir a realidade, senón un martelo para moldeala.” Así o dixo Jean-Luc Godard, e así o demostran, ano tras ano, estes dous festivais que manteñen viva a forza transformadora da sétima arte.