Opinión: Rosalía pola beira do mar
Por Julia Mª Dopico Vale e Piñeiro
Pradeiras de poesía co nome de Rosalía tráenos a Galicia a Amancio Prada, que chega cantando coa súa guitarra os versos do que el chama “o seu primeiro amor”, “a musa dos pobos”, como a definía o inesgotable Curros Enríquez, quen lle regalou os seus propios versos, igual que fixo tamén Federico García Lorca. Un legado que conflúe nestas palabras: “Ai, dos que levan na fronte unha estrela! Ai, dos que levan no bico un cantar!”. Porque baixo o ouropel da gloria escóndense os sufrimentos e os desvelos que a crearon, o frío solitario, a pena indolente, a sensibilidade —xamais debilidade— ferida que conforma a figura do poeta. O resto… po e area.
Amancio Prada, desde León, vén unha vez máis cantar a Rosalía, nunha busca ou identificación que cumpre agora cincuenta anos desde o lanzamento do seu primeiro disco dedicado á escritora. E á súa vez, a musa correspondeulle, porque Rosalía acompañouno cos seus versos mesmo cando gañou o seu primeiro premio e con el a súa primeira guitarra, cantando “Pra a Habana”, un poema dedicado a aqueles que un día deixaron a súa patria para buscar fortuna —ou desventura— lonxe da raíz profunda de onde brota a vida mesma.
Nesta ocasión faino seguindo a ruta do mar, polo antigo camiño que percorrían os peregrinos cara ao centro da cristiandade, ou quizais cara ao centro da espiritualidade. De Pontevedra a Burela, na Mariña Central, cuxa antigüidade se expresa nun gran torques de ouro e no faro —guía, esperanza, seguridade e forza—; para logo continuar por Ortigueira, con dous concertos no Teatro da Beneficencia, antigo convento, e seguir despois até A Coruña, a vella Brigantia, cidade fundada polo rei Breogán e tamén nome da deusa celta señora da poesía, da adivinación e da sabedoría.
“Cantar a Rosalía cincuenta anos despois no Teatro Rosalía de Castro…”. Como un soño feito realidade. A actuación é este domingo. Un momento que todos lembraremos.