Mercado de Beixín
Por Ignacio Lazcano
Cando era mozo lin un libro que arrinca o seu relato cunha desculpa que ofrece o autor aos seus lectores. “Medio Morto Nada Máis” de Álvaro De Laiglesia. El descúlpase por ofrecer na agresiva sociedade de hoxe só a metade dun morto. Pois ben, con respecto, vou copiarme o estilo do señor De Laiglesia e ofrezo desculpa a todos os meus futuros lectores porque estes contos non son chineses. En Venezuela, así como nunha chea doutros países, falar de “contos chineses” é falar de cousas incertas, pouco cribles, mentiras; todos estes contos son vivencias reais do Dr. Urbina e un grupo de “panas” cando eran Monbushó en Xapón (participantes no programa de Bolsas do Goberno Japones MONBUKAGAKUSHÓ) durante as súas vacacións no Asia. Debo tamén desculparme porque a todos cambieilles o nome excepto a Urbina, espero que lles divirta atoparse enredados entre letras esvaecidos no contexto. Debo tamén desculparme cos membros da cultura asiática, para nós os venezolanos, e algúns outros latinoamericanos, todo aquel con ollos rachados é “chinés”, sen importar a súa orixe, a súa procedencia e mesmo a súa raza. Entón temos venezolanos “chinés”, negros “chinés”, indios “chinés”, chineses “chinés. Para nós toda Asia é “chinesa” de aí vén aquela famosa frase “as dúas chinesas” un gran erro dunha Miss Universo Venezolana, tratando de salvarche Alicia, devolvéndoche o favor. Teño un amigo de Corea do Sur a quen chamo “o chinés”. Doutra banda, os paisanos orixinarios do occidente de Venezuela, os zulianos, polo xeral son achinados, con faccións rachadas, pola presenza innegable dunha das etnias indíxenas na súa mestizaxe; outro exemplo é unha das nosas virxes máis querida, A Virxe de Chiquinquirá, é a nosa chinita; así que, nós usamos a palabra “chinés” como símbolo de aprecio e querenza. Son os nosos chineses. Tamén na rexión andina venezolana utilízase o vocábulo chinés para referirse aos nenos.
Como todos os veráns e despois de dous longos semestres de intenso traballo académico, os amigos emprenden unha viaxe; toca decidir onde ir este verán. Querían viaxar a Exipto, pero era moi lonxe e moi caro para eles. Imos a China, si, China de verdade. Había que cruzar o charco de alá e listo imos a China. Montaron o itinerario entre todos e a planificación estivo a cargo de Antonieta. Ela contactou á universidade de Pequín para pescudar se eles podían quedar nos dormitorios como estudantes internacionais, claro que si! foi a resposta. Compraron os boletos en Air China con escala en Hong Kong, pasarían seis días na illa para logo conquistar a chinesa continental. Unha das primeiras cousas que fan na capital é visitar a Cidade Prohibida. Eles planean que durante a mañá fan a visita e na tarde visitar un mercado chinés. A cidade prohibida é moito máis grande e inmensamente máis interesante que o esperado. Pasan case todo o día na cidade e as súas inmediacións. Recíbeos unha impoñente Praza de Tiananmén coroada polo Mausoleo de Mao, entran á Cidade Prohibida, aceléranse os corazóns. Visitan o Palacio, o Museo, o templo de Zhaoxian, o parque de zhongshan, a Illa de Qiongdao. Atopan un quiosco que aluga disfraces que cheiraban a guayuco de mono e aínda así todos disfrázanse da Realeza Chinesa, tómanse fotos para os amigos e familiares; grávanse para a posteridade. Cansos, pero inmensamente felices, xa na tarde máis aló da hora de xantar, saen e coñecen ao gran Salón do Pobo. Para entón todos están famentos, Manuel propón camiñar ata o Mercado de Xicheng que de acordo co seu mapa quedaba a poucas cuadras á esquerda da marabilla que acababan de coñecer. Os seis amigos emprenden camiño, Manuel, Antonieta, Karina e Margarita alegremente lideran a camiñada xogándose entre eles imitando sons chineses. Máis atrás seguindo de preto ao bulloso cuarteto estaba Urbina conversando con Tatiana do interesante que resultou aquela visita.