Mercado de Beixín
Por Ignacio Lazcano
Chegan ao Mercado Municipal de Xicheng, case sen darse de conta, xa o mapa non lles serve de nada, e cun idioma pouco probable, máis mandarina que mandarín, os “panas” dispóñense a conquistar o bazar asiático. “cona aquí si hai chineses” di sorpresivamente unha moi famenta Margarita, o resto do conclave míraa e explotan en gargalladas. Sensatamente Manuel inspecciona o lugar buscando de onde sae o fume das hogueras onde se cocen os alimentos. Conseguen un sitio que vende ovos cocidos, ou iso perecía, nun moi pobre chinés Manuel e Karina decatan ao resto dos compinches que este quiosco ofrece ovos cocidos con algo non completo ou algo novo ou algo non terminado, “non entendemos moi ben” bos pedimos un para probar e despois vemos, acordaron. Urbina quédase pensando, ovos cocidos con algo non terminado, que raro, ? o único que un ovo pode ter incompleto, novo, non terminado é un polli? o silencio rómpese co grito desgarrador de Margarita seguido co cona máis grande saído de boca algunha, Antonieta escóitase e tápase a boca; Karina abrazábase a Manuel mentres este trataba de non perder o equilibrio diante de tantos chineses. Tatiana movía a cabeza en negación sen poder apartar os seus ollos da dantesca imaxe. Urbina se carcajea, un pollito sen nacer, incompleto, novo, non terminado. Os latinos míranse, pregúntanse quen o quere, en Chinés é moi mal visto non comerse a comida servida, non querían ofender a milenios de anos de cultura na súa primeira visita, pero non podían comer aquilo. Urbina se voltea e observa a un mozo chinés véndoos estrañado, rápidamente e sen pensalo moito o saúda e ofrécelle o manxar; o mozo sen pensalo sequera toma o ovo e engulle o contido empuxando dentro da súa boca a extremidad do feto; cunha reverencia dálles as grazas e indícalle que están moi bos. Eles non sabían que era máis grotesco o “feto en copa” ou o chinés chupándose os dedos. Margarita recuperándose e case chorando di “eu quero arroz chinés con polo e camaróns” en coro os cinco restantes din “polo non” abandonan o lugar agradecendo á dependente.
Nada de ovo cocido acordaron, seguindo os sinais de fume chegan a un segundo quiosco de comida, leste era atendido por unha fermosa anciá chinesa quen entre pailas quentes e aves vivas recíbeos cun cálido ola e todos responderon cun moi latino ola. Manuel dille nun roto chinés algo á señora mírao sorprendida, se sonroxa. Karina corríxeo “dixécheslle que queres comela a ela”, él mira á anciá e corrixe, a anciá sorrí; ela cargada de paciencia milenaria pregúntalle algo e ve que non entende e cun claro xesto faise entender que queres? Vexetais, carne... Os demais atentamente seguen a conversación metade en chinés e metade en xestos, pregunteille polo ou galiña. Ela mírao pensando que como alguén pode confundir aos seus galos con galiñas ou polos. Eles falan entre si sinalando as aves que estaban vivas guindando polas patas. Son galos, infórmalles Manuel, os demais agardan, “imos chico que tan diferente a un polo pode ser?”, finalmente di Antonieta.