Catro cousas
Por Noelia Castro Yáñez
A miña nai sabe de memoria a matrícula de todos cantos coches ten media Mariña. Pero se lle preguntas de súpeto cantos anos ten, teno que pensar seriamente, pensar e restar, porque ela vive nuns corenta permanentes. Eu fago palabras coas letras e paso a binario a suma das cifras. Teimas. Gústame cando a xente me conta as súas manías cos números. A min a música non me acae cando soa en volume impar, e predispoño a caerme ben á xente que naceu nun día par. Por eso non lembro unha triste data de aniversario, porque acostumo a inventalas ao meu antoxo para rematar celebrando un magnífico non cumpreanos. Por eso toda a miña xente nace en días bonitos, porque os invento, igual que as vidas perfectas nas redes sociais. O mesmo me pasa coas letras das cancións, que cando eu as canto a voz en grito no coche, na radio sempre se equivocan. Pero nas cifras, milagrosamente, afixémonos a coincidir. “666 the number of the beast” aquela quinta canción do oitenta e dous que tachou a Iron Miden de satánico e eu descubrín moito despois de poñer camisetas roqueiras. Ironías da vida. Ou aquela outra de Smashing Pumpkins – “1979” que nos fai voltar a unha adolescencia tardía e conflictiva. Canto se dixo ao longo da historia a través das letras das cancións!
Senón que llo pregunten a Axl Rose, que recibiu de todo menos bonito naquela “14 years” composta por Izzy Stradlin, nun noventa e un previo a abandonar Guns N´Roses. Ou a todas as mozas que namorou Perea cantándolles o de “uno más uno son siete” sen engadir congruente módulo 5. De seguro que non eran matemáticas.
Hai números que asociamos a momentos máxicos, os onces para a Vecina Rubia que aproveita para pedir desexos son para min as 14:08 en calquera reloxo. Sen mais superstición ca manía. Porque hai teléfonos que sempre estarán na nosa memoria, 159081, da casa duns avós que xa non teño conmigo. Ou 592990 para todas as dúbidas compartidas en tardes preselectivo cun agora médico. O 2988 era o da miña millor amiga da infancia. Falo desos teléfonos, que malia estaren memorizados no móbil marcas axiña cuns dedos que saben exactamente a secuencia de movementos que deben seguir. Números que asocias a unha voz coñecida tralo fío do teléfono. O 7-5-5-0-8-2-2 ao que quere chamar Residente na canción autobiográfica “René” para ver quen contesta nunha Rúa 11 na que a súa nai lle preguntaba a lección. Agora en solitario, pero en Calle 13 chufaba de ter sexo 24/7 en “Muerte en Hawai”.
Todo números, mal contados e ben cantados. Recordo aos xogadores do meu equipo de fútbol local polo número que portan na camisola. E acostumo a pensar que a cifra escollida responde a algunha clase de ritual tan persoal que trato de averiguar. No meu maxín non cabe a posibilidade de que fose a única camiseta da talla necesaria que quedaba nun vestiario frío de outubro.
Nin confirmo nin desminto que todas cantas cancións aquí aparecen mencionadas son ben merecedoras de soar a volume par, á miña saúde. Nunha lista de reproducción improvisada. Porque o nome desta sección é homónimo á miña playlist en Spotify.
Hai datas que marcan, e datos que atormentan. A todos nos din o que pesamos cando nacimos e a hora exacta, como lembranza fermosa. Pero debemos ser conscientes de que hai cifras que non nos definen, nin o peso, nin os cartos que temos no banco, e se me descuido, nin a idade. Porque tan só son números aos que nós lles atribuimos un significado. Porque un cinco de agosto pode ser marabilloso, pero ao escribilo púxoseme a pel de galiña, por feo. Porque hai días nos que pasaron cousas tan horribles que están destinados a seren días grises. E outros, coma o vinteoito de decembro, a seren para a burla e a algarabía Na miña familia, todos somos números nunha rede de teléfonos. O 2018 acostuma a sonar a preocupación de “Chegaches ben?” dunha nai atormentada. E o 2028 vén sempre acompañado dalgunha chanza. 2195, 6287, 2324, 9366, 3338, que pouco parecen e canto din nos ollos axeitados. De ser un número, ti cal serías?